ویروس کرونا چیست؟

آنچه که به تازگی موجب ترس و بیماری بسیاری از هموطن های ما شده است، ویروس جدیدی است که اولین بار در شهر ووهان چین شناسایی شد. این ویروس جدیدترین آنها از خانواده ویروس های کرونا است. این ویروس به نام COVID-19 نامگذاری شده است. نسخه های قدیمی تر این ویروس مانند سارس SARS هم در چین و کشورهای دیگر از جمله ایران تا حدودی همه گیر شد.

ویروس کووید ۱۹ (COVID-19)

تفاوت عمده ویروس ها با هم در مولکول های RNA و همچنین در ترکیب پوشش خارجی ویروس است. ویروس COVID-19 از پوششی از جنس پروتئین برخوردار است که RNA آن را از عوامل محیطی محافظت می کند. این ویروس پس از ورود به دستگاه تنفسی و بخصوص ورود به ریه ها به داخل سلول های ریه وارد شده و در آنجا تکثیر می شود و موجب تخریب این سلولها می شود. یک ویروس در خارج سلول موجود زنده نیست . در خارج سلول، ویروس در صورتی که ساختار خود را حفظ کرده باشد می تواند بیماری زا باشد. در صورتی که ساختار ویروس آسیب ببیند دیگر نمی تواند بیماری زا باشد. ویروس COVID-19، ویروسی بزرگ و سنگین است در نتیجه نمی تواند در هوا معلق بماند. این ویروس در بیرون بدن مدت طولانی نمی تواند بیماری زا بماند. این مدت بستگی به نوع محیط دارد. در صورتی که محیط نسبتا مناسب باشد این ویروس می تواند تا بیش از ۸ روز در خارج بدن فعال بماند.

نحوه سرایت ویروس CONVID-19

آنچه این ویروس را از نسل های قبلی متمایز کرده است قابلیت سرایت زیاد آن است. این ویروس می تواند از طریق ترشحات دستگاه تنفسی به محیط منتقل و به افراد دیگر سرایت کند. به این صورت که در اثر تاثیر ویروس بر دستگاه تنفسی، بدن برای بیرون کردن عامل بیماری زا واکنش های عطسه و سرفه را فعال می کند. عطسه و سرفه ها، ترشحات دستگاه تنفسی را که دارای ویروس هستند، در محیط پخش می کنند. این ویروس سنگین است و در نتیجه نمی تواند در هوا به مدت طولانی معلق بماند و سریعا به سمت پایین می رود و روی سطوح مختلف می نشیند. در این زمان اگر فرد سالمی به این سطوح دست بزند و سپس قبل از شستشوی دست ها غذا بخورد و یا دست به چشمان خود بزند، این ویروس وارد بدن شده و فعالیت تخریبی خود را آغاز می کند.

همچنین در صورتی که فرد بیمار مستقیما به سمت صورت فرد سالم عطسه یا سرفه نماید، قطرات ریز حاوی ویروس به دستگاه تنفسی یا چشم های فرد سالم وارد می شود و وی را بیمار می کند.افراد مبتلا به ویروس از ۲ تا ۱۴ روز هیچ علامتی از بیماری را در بدن خود احساس نمی کنند. این مدت را دوران نهفتگی می نامند . طولانی بودن دوران نهفتگی دلیل دیگر دشواری برای جلوگیری از همه گیر شدن این بیماری است. زیرا برای تشخیص این که فرد دچار بیماری شده یا خیر باید او را به مدت ۱۴ روز در منطقه ای قرنطینه کرد که در صورت زیاد شدن تعداد افراد مشکوک دشواری های بسیاری را ایجاد خواهد کرد.

راه های پیشگیری از شیوع بیماری

با توجه به موارد فوق، توصیه های زیر به همه ارائه شده است:

1- همه افراد اعم از بیمار و سالم به دفعات دست های خود را بشویید تا در صورتی که با سطح آلوده تماس داشته، ویروس ها از روی دست ها شسته شود و در صورتی که بیمار هستید در اثر دست زدن به سطوح مختلف موجب انتشار ویروس نشوید.
2- افراد بیمار حتما از ماسک استفاده نمایند زیرا ماسک، مانع از انتشار قطرات دستگاه تنفسی و ویروس می شود و احتمال بیمار شدن افراد پیرامون فرد بیمار کاهش می یابد.
3- به دلیل سنگین بودن ویروس، این ویروس نمی تواند مسافت زیادی در هوا معلق بماند بنابراین پیشنهاد می شود از افراد بیمار یا مشکوک و حتی از افراد به ظاهر سالم حدود یک و نیم تا دو متر فاصله بگیرید تا در اثر عطسه یا سرفه ناگهانی آنها، ویروس به شما منتقل نشود.
4- سطوح مختلف و وسایلی که افراد آنها را لمس می کنند مانند دکمه های آسانسور، صفحه کلیه رایانه، دکمه های دستگاه های خود پرداز و … را به تناوب ضدعفونی نمایید

5-هر گز با دست نشسته چیزی نخورید و یا آنها را به چشم یا اطراف دهان و بینی خود نمالید.
6- از شرکت در اجتماعات تا حد ممکن خودداری کنید.
7- از دست دادن و یا روبوسی که می تواند موجب انتقال ویروس شود جدا خود داری کنید.